Viva la vida Ecuatoriana!

Hey lieve allemaal,

Ondertussen weer een flinke tijd verder, dus ook weer de hoogste tijd voor een verhaaltje op waarbenjij.nu. De tijd hier begint ondertussen al flink op te schieten, maar het voelt dan ook echt alsof ik hier al jaren zit. De bewakers van allerlei gebouwen die ik elke ochtend op weg naar mijn werk tegenkom begroeten me steevast met ‘Buenos Días Señorita’ en ik moet dan ook direct verantwoording afleggen als ik een dagje niet langs kom gelopen, de buurvrouw met haar fruitzaakje heeft altijd al de twee advocado’s en de papaya klaarliggen als ik iedere dag van mijn werk terugkom en jaja, ook dat, de barmensen van mijn favoriete kroeg hebben me allemaal al toegevoegd op Facebook haha.

Het gaat dus goed hier, om het even kort samen te vatten. De stage begint op zijn einde te lopen, ongeveer een week geleden ben ik begonnen met het afnemen van enkele interviews en het uitdelen van enquetes. Echt heerlijk op een Ecuatoriaans tempo dus, maar ik heb me er ondertussen maar bij neergelegd. Het afnemen van de interviews was erg interessant, vooral omdat ik daardoor de kans kreeg om mee te gaan naar waar de klanten van Fundamic wonen. Flink in de voorsteden van Quito, in het echte Quito, of in ieder geval het andere Quito. Het is ongeloofelijk in wat voor arme en onveilige omstandigheden deze mensen wonen, vaak met een donker en vochtige kamer waar met de hele familie in geleegd, gekookt en geslapen wordt. De meesten hebben met moeite de lagere school afgemaakt, en met de lening die ze hebben gekregen van Fundamic hebben ze een eigen klein bedrijfje op kunnen starten, waarbij je kan denken aan de verkoop van hamburgers op straat of het verkopen van kranten bij de stoplichten waar de auto’s stilstaan.
Wat dat betreft, puur op het vakgebied van communicatie heb ik niet veel nieuws geleerd van deze stage, qua Spaans en de Ecuatoriaanse cultuur heel veel, maar ook wat betreft microkredieten en alles wat erbij komt kijken heb ik veel geleerd. Veel vrienden hier vragen me dan ook wel eens of ik het eens ben met het feit dat microkrediet dé oplossing zou zijn om armoede uit de wereld te helpen, zoals is opgesteld bij de Milleniumdoelstellingen 2015. Ik ben het ermee eens dat het veel mensen kan helpen, dat heb ik met eigen ogen gezien, maar dé oplossing voor armoede is het niet. Hoe dan ook, mensen moeten over enig zakelijk inzicht en enige intelligentie beschikken, want anders zal ook microkredieten niet werken voor ze, zo hard is het gewoon!!
Maar goed, op het kantoor zelf is het ook erg gezellig. Ik heb goed contact met mijn collega’s, zeker nadat er een aantal weken geleden nog drie jongens van ongeveer mijn leeftijd bij zijn gekomen. Interessant blijft wel dat de leeftijd waarop men hier trouwt en kinderen krijgt een flink stuk lager ligt, wat inhoudt dat mijn collega van 22 na werk snel naar huis moet om voor zijn 3-jarige dochtertje te zorgen, en mijn 21 jarige collega gisteren papa is geworden. Een leeftijd van tussen de 15 en de 18 om te trouwens is, zeker in de binnenlanden, niet ongewoon. Cultuurverschilletje zullen we maar zeggen.

Ook buiten werk om vermaak ik me nog steeds meer dan goed. Ik ben nog altijd zo blij om in mijn Casa Oriente te wonen, zoals mijn huisje heet. Mijn huisgenoten zijn supergezellig, we zien elkaar sowieso elke avond op een bepaald moment wel in de keuken en weten van elkaars reilen, zeilen en ander gedoe. Ook al mijn andere vriendjes en vriendinnetjes hier zie ik zo vaak als het kan, en sowieso elke woensdagavond gaat iedereen op stap. Elke avond begint sowieso met heel veel salsa in de leukste salsadiscotheek van Quito, en ik kan je vertellen, mensen die stilstaan wordt niet geaccepteerd en er wordt ook letterlijk niets anders dan salsa gedanst.
Daarnaast heb ik de afgelopen weekenden wat mooie combinaties gedaan van rustige weekendjes in Quito met leuke feestjes, etentjes en heerlijk rondlopen door de stad en bezoekjes en tripjes aan andere delen van Ecuador. Wat Quito betreft, blijft het oude centrum favoriet bij mij, niet omdat het nou uitermate prachtig is (dat is het ook wel, maar daar hoef je niet per sé elke zonnige dag voor terug) maar meer vanwege de hectiek, het echte leven, hoe de mensen zich gedragen, etc. Buiten Quito zijn we met de Nederlandse meiden 2 weken geleden naar Atacames gegaan. Dit is een kustplaatsje in Noord Ecuador, in de provincie met alle Afro Americanen. Heerlijk was het om weer zon, warmte, zand en zee te voelen en het was ook echt hartstikke gezellig met de meiden. Daarnaast heb ik vorige week vrijdag de Cotopaxi aangedaan, de hoogste actieve vulkaan van Ecuador (Ecuador heeft in totaal rond de 130 vulkanen, waarvan er geloof ik 8 nog actief zijn), met zo’n 6000 meter. Wij zijn in totaal tot de 5200 meter gegaan, maar vooral die laatste 400 waren enorm zwaar door de meters sneeuw en vooral de hoogteziekte verschijnselen, waardoor je als een dronkenlap over die berg heen zwalkt. Vervolgens zijn we van de 4800 met de mountainbike terug naar de 3800m gezoefd. Echt prachtig was het, en typisch Ecuador hoe je het ene weekend nog met 35 graden aan het strand bent, en het volgende weekend met een muts en sjaal in meters sneeuw stapt. Afgelopen zondag ben ik met Inge naar de warmwaterbronnen in Papallacta geweest, blijft ook interessant om op 3300 meter hoogte in de Andes in natuurlijke thermaalbaden te zwemmen! Verder vul ik mijn daagjes gewoon met het genieten van alles wat er hier gebeurd, de mensen, de cultuur en de taal! Wat er de komende weken nog allemaal gaat gebeuren is ook voor mij nog een grote verrassing, maar ik houd jullie zeker op de hoogte.

Ik heb de foto’s weer bijgevoegd, voor de geïnteresseerden. En uiteraard, wie vind dat de updates elke keer wel een beetje lang op zich laten wachten (en terecht) mail me alsjeblieft gewoon!!!

Hele, hele dikke kus,

Manon


https://picasaweb.google.com/114056376132970250641/EcuadorDeel1?feat=directlink